Dood schept de mythe

11/08/2010  Bij de dood van Harry Mulisch. (30.10.10)

Men vraagt zich af of Mulisch nu net als alle dode Nederlandse schrijvers in het vergeetboek zal komen te staan. Raar dat mensen die gewoonte hebben, schrijvers te vergeten na hun dood. Bij mij werkt dat juist andersom, ze worden interessanter als ze dood zijn. Bijvoorbeeld Wolkers. Ik zit Turks Fruit te lezen, voor het eerst overigens, naar nu blijkt. Wat een geweldig goed geschreven boek is dat. Turks Fruit is zo'n bekend boek dat je, omdat je in de loop der jaren de film meerdere malen voorbij hebt zien komen op tv, ervan uitgaat dat je het boek ook wel gelezen zult hebben, ook al is dat niet zo. Overigens blijkt de film het boek redelijk goed te volgen. Toen Wolkers nog leefde liet je wat hij deed maar een beetje langs je heen gaan (boekenweekgeschenk, verfilming, Wolkers' achtertuin op tv etc), terwijl je het nu, juist omdat hij er niet meer is, de interessant begint te vinden. Geldt ook voor Nabokov, Reve, Hermans, Kousbroek en noem maar op. Wie dood is wordt mythisch.