Walking on Sunset met John Mayall in Leeuwarden

John Mayall

Hoe zou het toch komen dat ik altijd zin heb om een stukje te schrijven, een juichend stukje, na het zien en horen van een muzikale act en eigenlijk nooit na het lezen van geweldige roman? Misschien is het een soort luiheid. Om iets zinnigs over een roman te zeggen moet je namelijk wel even goed nadenken. Want waarom heeft die roman je zo gegrepen dat je er iets over wilt schrijven? Was het het verhaal, het taalgebruik, de sfeer die uit het boek sprak, de opbouw en structuur van het boek, of is het vooral de schrijver die je aanspreekt? Kortom, als je over een boek begint moet je met goede argumenten komen en een ‘intellectueel’ stuk fabriceren. Maar muziek is eenvoudiger. Je hebt de artiest en de muziek die hij/zij maakt en daar ga je voor plat of niet. Om er een stukje over te schrijven hoef je niet de diepte in. Gewoon even een stukje uit de typemachine raffelen is voldoende.

Onlangs zat ik wat te googlen op John Mayall en zag ik, tot mijn verbazing en genoegen, dat hij op niet al te lange termijn in Leeuwarden op zou treden. Ik heb onmiddellijk een paar kaartjes geboekt.

---

Het enige nummer dat ik tot voor kort van hem kende was Room to move en dan nog niet eens erg goed. Het is een vreemd, wat rommelig nummer en toch blijft het hangen, dat ene zinnetje room to move. Meneer heeft ruimte nodig om te kunnen bewegen. Daar moet wel iets filosofisch achter zitten. John Mayall kende ik al sinds begin jaren zeventig. De naam dus, want echt iets van hem gekocht, had ik nog nooit. Ik wist ook dat hij wel eens een bezoekje had gebracht aan Cuby & the Blizzards in Grolloo. John Mayall is de Britse Cuby, the Godfather of British blues Rock. 

John Mayall had altijd één nadeel: hij was te oud voor mij. Hij is geboren in 1933 en ik in 1956. Dat maakt mij een jonkie vergeleken bij hem. Die man is drieëntwintig jaar ouder dan ik. Stel je voor, toen ik me van popmuziek bewust werd, zo rond mijn dertiende, was hij al zesendertig. Zelfs vergeleken bij de Stones was hij een ouwe kerel. Kortom, John Mayall kwam bij mij in mijn jonge jaren niet vaak in beeld. Eigenlijk had hij in de jaren zeventig zijn glorietijd al achter de rug en helemaal toen de Sex Pistols in ’76 doorbraken was het wat mij betreft met figuren als John Mayall (en trouwens ook Cuby) wel gedaan. Pas veel later kwam ik erachter (wijsheid komt met de jaren) dat juist die mensen de beste waren. 

Inmiddels heb ik mijn ouwe Dual platenspeler weer een ereplek in de kamer gegeven en draai ik af en toe elpees met het idee dat het geluid van vinyl veel beter klinkt dat dat van Spotify. Een half jaartje geleden viste ik bij een antiekzaakje in de stad (Groningen) een elpee met een nogal versleten hoes uit de bak met aanbiedingen voor een euro. Het was Blues from Laurel Canyon van John Mayall. Het vinyl verkeerde in heel wat betere conditie dan de hoes en voor zover hij nog niet grijs was heb ik hem wel grijs gedraaid. Wat een geweldig album is dat. In 1968 verbleef John Mayall in Californië en de songs op Laurel Canyon zijn allemaal geïnspireerd op zijn verblijf aldaar. Hij maakte de elpee vlak nadat zijn band The Bluesbreakers uit elkaar was gevallen. De beroemdste gitarist op Laurel Canyon is Mick Taylor die later nog een paar jaar met de Rolling Stones zou spelen. 

Wat moet ik er verder van zeggen? Blues from Laurel Canyon is een soort hippieplaat, een bluesalbum met psychedelische trekjes. Zweverige klanken afgewisseld met harde bluesrock. Je waant je terug in de tijd als je naar dat album luistert. En datzelfde overkomt je als je nu, anno 2014, van John Mayall en zijn band een concert bijwoont. 

Man wat rockt die vent nog. John Mayall mag dan wel eenentachtig zijn maar je merkt er niets van. Het is een en al leven en dynamiek op het podium. Hij heeft zich verzekerd van de medewerking van drie geweldige Amerikaanse muzikanten die stuk voor stuk een kleine veertig jaar jonger zijn dan hij maar de traditie van zijn muziek voort weten te zetten. Jay Davenport, de drummer, hakt er stevig op los alsof hij vanavond nog een heel bos moet omhakken, de bassist Greg Rzab heeft met allerlei grootheden onder wie Jimmy Page gespeeld en zorgt voor een stevig ritme en de Texaanse gitarist Rocky Athas doet niet onder voor Jimmy Page of Walter Trout. De heren spelen keiharde bluesrock waar de Friese zaal plat voor gaat. En af en toe komt dan toch nog even die ouwe psychedelische sfeer terug. Er wordt gerockt in het nummer Walking on Sunset van Blues from Laurel Canyon , er komt heel veel blues met gierende gitaarklanken voorbij en de avond wordt afgesloten met Mayalls enige echte hit Room to move, dat lekker rommelig klinkt maar o zo knap in elkaar zit en heel wat van de muzikanten vergt. 

John Mayall is een muzikant die tot de laatste snik door zal gaan. Hij geniet van de aandacht van het publiek en is niet te beroerd om voor en na het concert achter een tafel te gaan zitten handtekeningen uit te delen en gesprekjes te voeren met wie dat maar wil. Een grootheid, die John Mayall. 

Tekst : Gerrit Brand
foto's : Suhaila Sahmarani