• Home
  • Boeken
  • Vertalingen
  • Blog
  • Beeld
  • Pers
  • Links
  • Bio & Contact
  Gerrit Brand

Cormac McCarthy De passagier. Een ondoorgrondelijk boek.

11/30/2022

0 Comments

 
Picture
Tekst Gerrit Brand
 
Na zestien jaar niets gepubliceerd te hebben komt Cormac McCarthy aan het eind van dit jaar met twee nieuwe romans uit. De passagier is de eerste, op 6 december volgt nog een boek, Stella Maris, dat een aanvulling op deze eerste schijnt te zijn.
 
Je hebt van die schrijvers die je op de automatische piloot leest. Zoals Proust en Faulkner. Op de automatische piloot, omdat je hun lange meanderende zinnen op een gegeven moment niet meer kunt volgen. Te vermoeiend om alle zinswendingen en wijdlopigheden nauwkeurig te blijven volgen. Wat dan overblijft is de sfeer en algemene indruk van het werk. Cormac McCarthy is – in veel van zijn boeken – ook zo’n schrijver. Ik denk aan wat velen zijn beste roman vinden: Blood Meridian. Ook zo’n boek waar je je echt op moet concentreren om alles eruit te halen wat de schrijver erin heeft gestopt.

Read More
0 Comments

Het smeedwerk van herinnering

12/25/2021

0 Comments

 

​Het particuliere in het universele getrokken

Picture
 
Tekst Gerrit Brand
 
Af en toe, als een boek me erg aanspreekt, wil ik er nog wel eens een bespreking aan wijden. Dat is met Het smeedwerk van herinnering van Paul Gellings het geval. Het boek is een familiegeschiedenis. Als er niet uitdrukkelijk ‘roman’ op had gestaan zou je het puur als (auto)biografisch hebben gelezen.
Het is Paul Gellings gelukt zijn particuliere familiegeschiedenis een universele waarde mee te geven. Als lezer heb je voortdurend de neiging het gelezene op jezelf te betrekken en vraag je je af hoe en in hoeverre je eigen leven ook verweven is met dat van je familieleden én met de gebeurtenissen die zich in de wereld om je heen voltrekken.

Read More
0 Comments

Martin amis - uit de eerste hand

5/20/2021

0 Comments

 

Zonder de dood is er geen kunst, omdat zonder de dood niets van belang is

Picture
Tekst Gerrit Brand
 
Af en toe doe je jezelf iets aan. Zoals te besluiten het laatste boek van Martin Amis te lezen en er een ‘stuk’ over te schrijven. Een recensie wil ik het niet noemen. Een beschouwing, gebaseerd op notities gemaakt tijdens het lezen van Uit de eerste hand (Inside Story), een roman van 628 pagina’s. Een roman. Maar het is helemaal geen roman.

Read More
0 Comments

Een Alfa die ík nooit gehad heb

4/29/2021

0 Comments

 
Picture
(bij het boek van Patrick Dasse)
  
Ken je dat gevoel?
Dit is een stuk voor wat oudere mensen – misschien is het ook wel leuk voor jongere mensen vanaf een jaar of dertig, of vijfentwintig zelfs, de leeftijd waarop ik belangstelling begon te krijgen en opmerkzaam werd op het merk Alfa Romeo, en eraan verslaafd raakte voor een periode van 25 jaar –, een stuk voor mensen die plotseling beseffen dat ze in een andere tijd leven, een overgangstijd van oud naar nieuw, van auto’s met verbrandingsmotoren naar elektrisch aangedreven vehikels, een stuk voor mensen die ineens beseffen dat ze die oude auto, in dit geval een Alfa Romeo, nooit weg hadden moeten doen maar hem hadden moeten koesteren, en goed onderhouden, zodat ze er nu nog in konden rijden.

Read More
0 Comments

Chateau Désir, Herman Stevens

10/16/2020

0 Comments

 

Stijlvolle roman over het eeuwige verlangen

Picture
Tekst: Gerrit Brand
 
Je hebt in de Nederlandse literatuur de bestsellers, de boeken van schrijvers van wie elk boek, hoe goed of slecht ook, breed aandacht krijgt van alle denkelijke media. Recensies en interviews in dagbladen en op tv die elkaar meestal overlappen. Zozeer dat je je afvraagt waarom men de redactionele pagina’s en zendtijd niet aan andere, minder bekende maar vaak betere schrijvers besteedt.
Herman Stevens is, net als Marcel Möring, zo’n schrijver die blijkbaar niet interessant is voor het grote publiek. Geheel ten onrechte overigens.

Read More
0 Comments

Lawrence of Arabia | ‘postmodern’ theaterstuk bouwt verder op klassieke film

11/11/2019

0 Comments

 
Picture
MULTICULTURALITEIT CENTRAAL | EEN AANRADER.
​Tekst Gerrit Brand
Foto’s Sanne Peper e.a.
 
Het theaterstuk Lawrence of Arabia is nog tot 2 december te zien als de laatste voorstelling gespeeld wordt in De Kleine Komedie in Amsterdam. Wij zagen het stuk in de Groninger Stadsschouwburg. Knap in elkaar gezet en mooi gespeeld.  Gebaseerd op de film Lawrence of Arabia uit 1962 (wie heeft hem eigenlijk gezien?), die zich afspeelt in de eerste wereldoorlog. Achter die romantische film schuilt een ander verhaal, dat van het Europees kolonialisme in het Midden-Oosten en beslissingen van toen die de kiem legden voor grote conflicten waarmee we vandaag de dag te maken hebben in landen als Syrië, Irak, Libanon en Jemen.

Read More
0 Comments

Canaille

3/25/2019

1 Comment

 
Picture
Canaille | Jan Cremer is een echte Multatuli

Jan Cremer beweert in een interview in de Volkskrant met Arjan Peters  dat literatuur aan hem niet besteed is. Hij leest geen literatuur. ‘Als je mij een roman ziet lezen ben ik niet in orde.’ Mooi gezegd, maar ik geloof er niets van. Bij Jan Cremer heb je altijd met een hoop bravoure van doen. Jan Cremer is tachtig geworden. Maar hij schrijft nog met de zwier van een twintiger. Jan Cremer is het middelpunt van de wereld, in ieder geval van zijn eigen universum. Cremer is schrijver én schilder.  In 2006 had hij nog een grote tentoonstelling in het Groninger Museum met zijn enorme Zeezichten.
​

Read More
1 Comment

Kafkaësk

1/13/2018

0 Comments

 
Picture
Kafka op Norderney
​
​

Je hebt woorden nodig om iets te verwoorden maar je slaagt er nooit precies in datgene uit te drukken wat je wilt zeggen, welke woorden je ook kiest. Gevoelens, noties, sfeer, het blijft vaak allemaal  even  vaag voor de lezer. Sipko Melissen slaagt er in zijn essay Kafka op Norderney echter wonderwel in een bepaalde sfeer te creëren. Zijn bewondering voor Kafka als schrijver en zijn poging de persoon Franz Kafka te doorgronden door in diens voetspoor naar het Duitse waddeneiland Norderney af te reizen komen goed over op de lezer. Je gaat mee in Melissens vermoedens over Kafka’s persoonlijkheid. ​

Read More
0 Comments

Raduan Nassar is literatuur voor gevorderden

1/7/2018

0 Comments

 
Picture
Recensie

Een klein oeuvre maar wat een meesterwerken!

 
Bijbelse landbouw en Een glas woede zijn de twee voornaamste werken van Raduan Nassar. Uitgeverij Prometheus heeft ze als twee verschillende boekjes uitgebracht. In de sublieme vertaling van Harrie Lemmens. Raduan Nassar (1935) is een raadselachtige schrijver die je zonder meer tot de top van de Braziliaanse literatuur mag rekenen. Het gekke is dat hij na deze twee boeken, en nog een paar verhalen die (nog) niet vertaald zijn maar wel in zijn Obra Completa dat in 2016 in Brazilië uitkwam staan, gestopt is met schrijven. ​

Read More
0 Comments

Een lans voor Sam Shepard

8/11/2017

0 Comments

 
Sam Shepard, 5 november 1943 - 27 juli 2017
‘Schrijven is kunst, acteren een vak, een manier om de kost te verdienen’
 

Tekst Gerrit Brand
 
Op 27 juli 2017 overleed Sam Shepard. Hij genoot grotere bekendheid als acteur dan als auteur. Zeker in Nederland is hij als schrijver niet erg bekend. Tot nu toe werd slechts één boek van hem in het Nederlands vertaald, Motel Chronicles, in 1984. Meer dan dertig jaar geleden dus. Uitgeverij Nobelman probeert daar verandering in te brengen en geeft in 2020 Shepards meest recente roman, The One Inside, in Nederlandse vertaling uit.


Read More
0 Comments
<<Previous

    Author

    Gerrit Brand, neerlandicus, woonachtig in Groningen, schrijver, piloot, ondernemer, vijf romans gepubliceerd, Tolvlucht, Omnia Uitgevers, 2007. Bij uitgeverij Nobelman: Een heel nieuw leven, 2011; De wegen van Valentina, 2014; De Amerikaan, 2019; Le Mans, 2021.

    RSS Feed

    Archives

    November 2022
    December 2021
    May 2021
    April 2021
    October 2020
    November 2019
    March 2019
    January 2018
    August 2017
    March 2017
    January 2017
    December 2016
    December 2015
    March 2014
    January 2014
    July 2013
    June 2013
    December 2011
    June 2011
    May 2011
    December 2010
    November 2010


    Het lage podium staat vol met apparatuur. 't Is 2010 maar het ziet eruit als 1968. Microfoonstandaards, snoeren, een Rolandorgel, een uitgebreid drumstel samengesteld uit transparante trommels, van de achteren af doorlicht. Blauwe en gele spots. Een blonde Fries staat bij het podium. 'Ken je de band nog van vroeger?' vraag ik. 'Ik heb de elpee,' luidt het antwoord, ' 't is een cultband, hè? Dat ze nog bestaan!' 'Volgens mij zijn ze jarenlang uit de running geweest (Ik heb me gedocumenteerd op internet alvorens naar Drachten (of all places) af te reizen), alleen de bassist is nog over van de originele bezetting.'

    De zaal is slechts gevuld met een handjevol mensen. Ik ben niet de jongste, maar ook zeker niet de oudste. Veel grijs, spijkerbroeken, slierterig lang haar. Een mooie zaal, ideaal voor rockconcerten, met een prachtige bar. Authentieke barkeepers, gouden oorringen en tatoeages, petjes, Harley Davidson op de borst. Plastic bekertjes (vroeger had je nog echte glazen, stond je tijdens een rockconcert vaak in de glasscherven, moest je schoenen aantrekken met stevige zolen), mijn god, je moet betalen met muntjes. Stop een tientje in een automaat en er rollen zes plastic muntjes uit. Een bier is één muntje, hoeveel kost dan één biertje? Ik bied de Fries ook maar een pilsje aan en vraag hem hoe oud hij is. Achtenvijftig, ik had hem jonger geschat. Hij heeft iets jongensachtigs, is dat rock 'n roll? Hij vertelt dat hij vaak, overal en nergens, in de provincie naar rockconcerten gaat. De oude namen, Ten Years After, Focus en nu Iron Butterfly, als feniksen uit de as herrezen zijn ze er om de zoveel jaar weer, back on stage, als jonge goden.

    Eindelijk komt de band op. Links het orgel, Boris Karloff (met lang haar) bespeelt hem, de drummer heeft bij Wishbone Ash gespeeld, rechtst de gitarist, afkomstig uit Seattle, en in het midden, vóór op het podium op een barkruk geleund, stram in de dunne benen, moeizaam bewegend, de benige vingers omwikkeld met leukoplast, bassist Lee Dorman. Petje, bril. Er wordt meteen ingezet en het geluid is overweldigend. In de sixties heette het psychedelische rock, ik zou het hardrock willen noemen. Enkele nummers, lang uitgesponnen, gierende gitaar, meeslepend orgel, hakkende drummer, drijvende bas. Mummelende Dorman, onverstaanbaar. Wat zegt-ie, wat zegt-ie? Schouderophalen, gelach. Vingers omhoog, geweldig. De jaren vallen van de schouders. Wat heb ik de afgelopen veertig jaar gedaan, meegemaakt? Vergeet het, we zijn weer terug bij het begin. Een mens verandert niet, je karakter ligt vast. Dorman mompelt iets van Harley Davidson en begint te zingen, Easy Rider. Pegs of people line the street / A ball and chain around their feet / Waitin' for a weekend treat / But Easy Rider's got 'em all beat 'cause / Easy rider, he's a glider / (Easy) Freedom, every day...

    Hier komen we voor. Nog een paar nummers, hetzelfde recept, jankende gitaar, dreunende orgeltonen, primair drumwerk, een heftig plukkende bassist die het ritme voortdurend opjaagt. Dan is het zover en wordt In-a-gadda-da-vida ingezet. Eerst het orgel, dan de gitaar die de lucht lijkt te willen verscheuren. Twee blonde meiden dringen zich naar voren. Toch nog twee groupies voor opa, maar hij ziet ze niet, hoeft ze ook niet, zou niet meer weten wat-ie met ze aanmoest. Als de drummer zijn minutenlang durende solo inzet, haalt Dorman moeizaam (geholpen door een roadie) zijn instrument van zijn schouder om zich stijf naar de zijkant van het podium te bewegen. Daar drinkt hij een pilsje, net als wij uit een plastic glaasje. De tijd van drugs is voorbij, het is nu zaak om overeind te blijven, nog zo lang mogelijk te blijven ademen. Prachtig die drumsolo, hij duurt en hij duurt maar. Steeds weer nieuwe variaties, holle klanken, felle klanken, blikkerige, dreunende. Je vraagt je af waarom ze daar in de jaren zeventig nu ineens zo'n hekel aan kregen.

    Als we terugrijden zijn we het erover eens, dit was een bevredigend concert, ruw, ongepolijst, met de dood op de hielen gespeeld, maar zonder concessies. Rock 'n roll gaat een leven lang mee.

    Archives

    November 2022
    December 2021
    May 2021
    April 2021
    October 2020
    November 2019
    March 2019
    January 2018
    August 2017
    March 2017
    January 2017
    December 2016
    December 2015
    March 2014
    January 2014
    July 2013
    June 2013
    December 2011
    June 2011
    May 2011
    December 2010
    November 2010

    Categories

    All
    Bezuinigingen Kunst Subsidie
    Literair

    RSS Feed

official website [ Copyright © Gerrit Brand 2010-2021]
All rights reserved. 
GerritBrand.nl Website is NOT responsible for any external link on the website
Powered by: Uitgeverij Nobelman
Contact
Uitgeverij Nobelman
Emdenweg 3
9723 TA Groningen
The Netherlands
Tel:            + 31 (0) 6 50831893
e-mail :      gerritbrand@hotmail.com