Canaille van Jan Cremer | Cremer is een echte Multatuli

Jan Cremer beweert in een interview in de Volkskrant met Arjan Peters  dat literatuur aan hem niet besteed is. Hij leest geen literatuur. ‘Als je mij een roman ziet lezen ben ik niet in orde.’ Mooi gezegd, maar ik geloof er niets van. Bij Jan Cremer heb je altijd met een hoop bravoure van doen. Jan Cremer is tachtig geworden. Maar hij schrijft nog met de zwier van een twintiger. Jan Cremer is het middelpunt van de wereld, in ieder geval van zijn eigen universum. Cremer is schrijver én schilder.  In 2006 had hij nog een grote tentoonstelling in het Groninger Museum met zijn enorme Zeezichten.
​

Recensie

Een klein oeuvre maar wat een meesterwerken!
 
Bijbelse landbouw en Een glas woede zijn de twee voornaamste werken van Raduan Nassar. Uitgeverij Prometheus heeft ze als twee verschillende boekjes uitgebracht. In de sublieme vertaling van Harrie Lemmens. Raduan Nassar (1935) is een raadselachtige schrijver die je zonder meer tot de top van de Braziliaanse literatuur mag rekenen. Het gekke is dat hij na deze twee boeken, en nog een paar verhalen die (nog) niet vertaald zijn maar wel in zijn Obra Completa dat in 2016 in Brazilië uitkwam staan, gestopt is met schrijven. ​

Sam Shepard, 5 november 1943 - 27 juli 2017
‘Schrijven is kunst, acteren een vak, een manier om de kost te verdienen’
 
Tekst Gerrit Brand
 
Op 27 juli 2017 overleed Sam Shepard. Hij genoot grotere bekendheid als acteur dan als auteur. Zeker in Nederland is hij als schrijver niet erg bekend. Tot nu toe werd slechts één boek van hem in het Nederlands vertaald, Motel Chronicles, in 1984. Meer dan dertig jaar geleden dus. Uitgeverij Nobelman probeert daar verandering in te brengen en geeft in 2020 Shepards meest recente roman, The One Inside, in Nederlandse vertaling uit.

door Gerrit Brand
 
De nieuwe roman Eden van Marcel Möring is een meesterwerk. Een veelstemmig boek, met verschillende vertelperspectieven. Een filosofische roman waarin het thema tijd een belangrijke rol speelt. Möring vertelt op virtuoze wijze verhalen. Hij creëert voortdurend sfeer en houdt de vaart er goed in. Hoewel er geen plot in het boek zit, is het toch een pageturner. Je wilt weten of het hem gelukt al die verschillende verhaallijnen bij elkaar te brengen en blijft lezen tot je het boek uit hebt.  

 
Eigenlijk zou dit stuk moeten gaan over alle ellende die er in de wereld is. Laten we wel wezen, om ons heen is het een grote horrorshow. In Aleppo zijn de rebellen, de vrijheidsstrijders, de 'terroristen' of hoe je ze maar wilt noemen, verdreven door het regime van Assad met behulp van de Russen, die de hele stad plat gebombardeerd hebben (hoe bouw je zoiets ooit weer op en wie gaat dat betalen?), en de Iraniërs die met hun Hezbollahstrijders uit Libanon op de grond flink huishielden. Een grote moordpartij was het, waarbij vele duizenden onschuldige mensen ongelooflijk leed werd toegebracht.
In Berlijn reed een gek uit Tunesië, Anis Amri geheten (klinkt als een artiestennaam), op een kerstmarkt in en vermoordde twaalf mensen en verwondde tientallen anderen. Hij werd afgelopen donderdag doodgeschoten in Milaan. Eigenlijk zou ik moeten schrijven over wat er in de wereld gebeurt.
Maar gisteravond gingen we naar een concert van Jan Akkerman en zijn ‘vrienden’. En daar bleek maar weer eens dat kunst tijdloos is en troost verschaft voor al het leed dat constant over ons wordt uitgestort.
 
Ik had Jan Akkerman (net zeventig jaar geworden) nog nooit in levenden lijve zien optreden, tenminste niet bij mijn weten. Kan zijn dat ik hem in de jaren ‘70 ooit op een popfestival gezien heb, maar ik kan het me niet herinneren. Hoe dan ook, deze gitaarlegende trad op in de kleine zaal van de Oosterpoort in Groningen. De man heeft een carrière van vijftig jaar achter de rug en is nog steeds niet uitgespeeld. Brainbox en Focus zijn de bands uit de jaren ‘60 en ‘70 waar iedereen aan moet denken. Ik had Jan Akkerman een paar jaar geleden weer ontdekt via Spotify waarop ik bij toeval een concert van hem op het North Sea Jazzfestival tegenkwam. Dat klonk fantastisch. Wat een swingende muziek. Dat ik dat destijds in de jaren ‘70 nauwelijks waardeerde. Vreemd eigenlijk. In retrospectief is die muziek gewoon ge-wel-dig.
Wat een fantastische songs hebben die twee bands, Brainbox en Focus destijds, geproduceerd. Gelukkig had Akkerman zanger Bert Heerink meegenomen die de stukken van Brainbox bijna natuurgetrouw vertolkte (natuurlijk gaat er niets boven die markante stem van Kaz Lux, maar á la). Ook jazzsaxofonist Benjamin Herman was van de partij, wat het hele concert een jazzy touch meegaf. Wat voor muziek is dit eigenlijk? Rock? Blues? Jazz? Jazzrock? Jan Akkermans dochter Laurie zong zo nu en dan ook een nummer en wat zij zong was op een gegeven moment pure Soul.
De hele band, die enkele weken door Nederland toert, staat als een huis. De drummer drumt super strak, de bassist zorgt voor een constante aandrijftrein (om in autotermen te blijven), de toetsenist (ik heb hun namen helaas niet paraat) speelt subliem, terwijl Jan Akkerman zelf de mooiste melodieën afgewisseld met scheurende en trekkende solo’s uit zijn gitaar tovert, af en toe bijgestaan door een tweede gitarist, Ruben Hoeke. Op de een of andere manier werkt de machine zo smooth, zo perfect, dat de vergelijking met Formule 1 coureur Max Verstappen bij me opkwam. Jan Akkerman als de Max Verstappen van de rockmuziek, maar ik besef dat het een flauwe vergelijking is, iemand van zeventig vergelijken met een snotneus van achttien. Andersom zou beter zijn, maar je begrijpt wat ik bedoel. Verstappen draait met razende motor zijn rondjes op het circuit en Akkerman werkt zich met scheurende gitaren door het concert heen. Perfect, tijdloos. Even geen last van wat er in de wereld om je heen gebeurt.
 
In de jaren ’70, toen Jan Akkerman wereldberoemd was en werd uitgeroepen tot ‘de beste gitarist van de wereld’ (door de vakpers, maar wie zijn dat?), stond diezelfde wereld ook al op zijn kop. De oorlog in Vietnam liep op zijn eind, maar het terrorisme van de Rode Brigades in Italië en de Baader Meinhof Groep uit Duitsland stond voor de deur. Er werden treinen gekaapt en vliegtuigen en onschuldige mensen zomaar doodgeschoten. De koude oorlog woedde in alle hevigheid en er stond een muur midden in Berlijn. Ook toen was het beeld dat men van de toekomst had bleek. Waar moest dat toch naartoe? Wat voor wereld laten we voor onze kinderen achter?
Nu, met 2017 voor de deur, heerst datzelfde gevoel. Is het doemdenken, te veronderstellen dat er weleens een enorme wereldoorlog voor de deur zou kunnen staan? Wordt het oorlog met de islam, die godsdienst die almaar sterker en agressiever lijkt te worden en maar een doel heeft, namelijk de hele wereld veroveren?
 
Maar tijdens het concert van Jan Akkerman en de zijnen zat ik te denken dat wat zij lieten horen niet wezenlijk anders was dan wat ze in de jaren ‘70 speelden. Goede popmuziek (laten we het zó maar even noemen) verandert nauwelijks. Hier zijn kunstenaars aan het werk. Kunstenaars blijven op hun eigen manier hun werk maken, alle technische en technologische ontwikkelingen ten spijt. Dat geldt voor de muziek maar ook voor de literatuur en de beeldende kunst. Van een goed boek kun je vandaag evenveel of misschien nog wel meer genieten dan in de tijd dat het voor het eerst verscheen. Denk aan W.F. Hermans of John Fante, om maar even twee schrijvers te noemen die me op dit moment toevallig interesseren. Een goede rockband blijft zonder steun van computers en andere apparatuur tijdloze muziek maken. Alleen al in Nederland zijn honderden bandjes bezig net als altijd met een gitaar, een bas en een drumstel en een paar versterkers en boxen (de klassieke opstelling) muziek te maken. Een goede kunstenaar (ik denk nu aan Jan Worst uit Groningen, die ik onlangs interviewde) blijft schilderen op doek en met olieverf zoals hij dat ook deed, toen hij voor het eerst naar de kunstacademie ging. Goede kunst is tijdloos. Vraag me nu niet wat goede kunst is.

Als ik dit schrijf lopen er gelijktijdig twee exposities in Nederland, die veel van elkaar weghebben. Beide betreffen overzichtstentoonstellingen van het werk van grote kunstenaars uit de tweede helft van de vorige eeuw (dat David Bowie nog leeft en nog steeds produceert laten we even voor wat het is; het hoogtepunt van zijn carrière ligt duidelijk in de zeventiger Jaren van de twintigste eeuw), beide zijn eerder te zien geweest in andere (wereld)steden en beide geven inzicht in leven en werk van wat ik zou willen noemen bourgeoiskunstenaars. En dat laatste is niet denigrerend bedoeld, ook niet ironisch maar juist waarderend.