• Home
  • Nieuws
  • Boeken
  • Vertalingen
  • Pers
  • Blog
  • Beeld
  • Links
  • Bio & Contact
  Gerrit Brand

Chateau Désir, Herman Stevens

10/16/2020

0 Comments

 

Stijlvolle roman over het eeuwige verlangen

Picture
Tekst: Gerrit Brand
 
Je hebt in de Nederlandse literatuur de bestsellers, de boeken van schrijvers van wie elk boek, hoe goed of slecht ook, breed aandacht krijgt van alle denkelijke media. Recensies en interviews in dagbladen en op tv die elkaar meestal overlappen. Zozeer dat je je afvraagt waarom men de redactionele pagina’s en zendtijd niet aan andere, minder bekende maar vaak betere schrijvers besteedt.
Herman Stevens is, net als Marcel Möring, zo’n schrijver die blijkbaar niet interessant is voor het grote publiek. Geheel ten onrechte overigens.

Read More
0 Comments

Lawrence of Arabia | ‘postmodern’ theaterstuk bouwt verder op klassieke film

11/11/2019

0 Comments

 
Picture
MULTICULTURALITEIT CENTRAAL | EEN AANRADER.
​Tekst Gerrit Brand
Foto’s Sanne Peper e.a.
 
Het theaterstuk Lawrence of Arabia is nog tot 2 december te zien als de laatste voorstelling gespeeld wordt in De Kleine Komedie in Amsterdam. Wij zagen het stuk in de Groninger Stadsschouwburg. Knap in elkaar gezet en mooi gespeeld.  Gebaseerd op de film Lawrence of Arabia uit 1962 (wie heeft hem eigenlijk gezien?), die zich afspeelt in de eerste wereldoorlog. Achter die romantische film schuilt een ander verhaal, dat van het Europees kolonialisme in het Midden-Oosten en beslissingen van toen die de kiem legden voor grote conflicten waarmee we vandaag de dag te maken hebben in landen als Syrië, Irak, Libanon en Jemen.

Read More
0 Comments

Canaille

3/25/2019

1 Comment

 
Picture
Canaille van Jan Cremer | Cremer is een echte Multatuli

Jan Cremer beweert in een interview in de Volkskrant met Arjan Peters  dat literatuur aan hem niet besteed is. Hij leest geen literatuur. ‘Als je mij een roman ziet lezen ben ik niet in orde.’ Mooi gezegd, maar ik geloof er niets van. Bij Jan Cremer heb je altijd met een hoop bravoure van doen. Jan Cremer is tachtig geworden. Maar hij schrijft nog met de zwier van een twintiger. Jan Cremer is het middelpunt van de wereld, in ieder geval van zijn eigen universum. Cremer is schrijver én schilder.  In 2006 had hij nog een grote tentoonstelling in het Groninger Museum met zijn enorme Zeezichten.
​

Read More
1 Comment

Kafkaësk

1/13/2018

0 Comments

 
Picture
Kafka op Norderney
​
​

Je hebt woorden nodig om iets te verwoorden maar je slaagt er nooit precies in datgene uit te drukken wat je wilt zeggen, welke woorden je ook kiest. Gevoelens, noties, sfeer, het blijft vaak allemaal  even  vaag voor de lezer. Sipko Melissen slaagt er in zijn essay Kafka op Norderney echter wonderwel in een bepaalde sfeer te creëren. Zijn bewondering voor Kafka als schrijver en zijn poging de persoon Franz Kafka te doorgronden door in diens voetspoor naar het Duitse waddeneiland Norderney af te reizen komen goed over op de lezer. Je gaat mee in Melissens vermoedens over Kafka’s persoonlijkheid. ​

Read More
0 Comments

Raduan Nassar is literatuur voor gevorderden

1/7/2018

0 Comments

 
Picture
Recensie

Een klein oeuvre maar wat een meesterwerken!

 
Bijbelse landbouw en Een glas woede zijn de twee voornaamste werken van Raduan Nassar. Uitgeverij Prometheus heeft ze als twee verschillende boekjes uitgebracht. In de sublieme vertaling van Harrie Lemmens. Raduan Nassar (1935) is een raadselachtige schrijver die je zonder meer tot de top van de Braziliaanse literatuur mag rekenen. Het gekke is dat hij na deze twee boeken, en nog een paar verhalen die (nog) niet vertaald zijn maar wel in zijn Obra Completa dat in 2016 in Brazilië uitkwam staan, gestopt is met schrijven. ​

Read More
0 Comments

Een lans voor Sam Shepard

8/11/2017

0 Comments

 
Sam Shepard, 5 november 1943 - 27 juli 2017
‘Schrijven is kunst, acteren een vak, een manier om de kost te verdienen’
 

Tekst Gerrit Brand
 
Op 27 juli 2017 overleed Sam Shepard. Hij genoot grotere bekendheid als acteur dan als auteur. Zeker in Nederland is hij als schrijver niet erg bekend. Tot nu toe werd slechts één boek van hem in het Nederlands vertaald, Motel Chronicles, in 1984. Meer dan dertig jaar geleden dus. Uitgeverij Nobelman probeert daar verandering in te brengen en geeft in 2020 Shepards meest recente roman, The One Inside, in Nederlandse vertaling uit.


Read More
0 Comments

Clarice Lispector blijft een raadsel

3/26/2017

0 Comments

 
Picture
Monumentale biografie over ongrijpbare schrijfster

De Braziliaanse literatuur kent een aantal grote namen. Ik noem een paar van mijn favorieten: Machado de Assis, Graciliano Ramos, Guimarães Rosa, Dalton Trevisan en Jorge Amado. Clarice Lispector hoort daar sinds kort ook bij. Een jaar of vijftien geleden was ik al eens op haar naam gestuit en had ik Het uur van de ster (de Nederlandse vertaling van haar laatste roman A hora da estrela) op de kop weten te tikken, maar blijkbaar maakte het boek toen niet voldoende indruk op me, want ik kan het in mijn boekenkast nergens weer vinden, wat betekent dat ik het ooit bij ‘een grote opruiming’ heb weggedaan.  Spijt als haren op mijn hoofd, zeker na lezing van de fantastische biografie die Benjamin Moser over Clarice Lispector schreef.


Read More
0 Comments

De fantasie waarin we leven is de werkelijkheid

1/25/2017

1 Comment

 
Picture

Een beschouwing over het werk van Marcel Möring en in het bijzonder zijn nieuwe roman Eden

door Gerrit Brand
 
De nieuwe roman Eden van Marcel Möring is een meesterwerk. Een veelstemmig boek, met verschillende vertelperspectieven. Een filosofische roman waarin het thema tijd een belangrijke rol speelt. Möring vertelt op virtuoze wijze verhalen. Hij creëert voortdurend sfeer en houdt de vaart er goed in. Hoewel er geen plot in het boek zit, is het toch een pageturner. Je wilt weten of het hem gelukt al die verschillende verhaallijnen bij elkaar te brengen en blijft lezen tot je het boek uit hebt.  


Read More
1 Comment

Goede Kunst is Tijdloos | overpeinzingen bij een concert van Jan Akkerman

12/27/2016

0 Comments

 
Picture
 
Eigenlijk zou dit stuk moeten gaan over alle ellende die er in de wereld is. Laten we wel wezen, om ons heen is het een grote horrorshow. In Aleppo zijn de rebellen, de vrijheidsstrijders, de 'terroristen' of hoe je ze maar wilt noemen, verdreven door het regime van Assad met behulp van de Russen, die de hele stad plat gebombardeerd hebben (hoe bouw je zoiets ooit weer op en wie gaat dat betalen?), en de Iraniërs die met hun Hezbollahstrijders uit Libanon op de grond flink huishielden. Een grote moordpartij was het, waarbij vele duizenden onschuldige mensen ongelooflijk leed werd toegebracht.
In Berlijn reed een gek uit Tunesië, Anis Amri geheten (klinkt als een artiestennaam), op een kerstmarkt in en vermoordde twaalf mensen en verwondde tientallen anderen. Hij werd afgelopen donderdag doodgeschoten in Milaan. Eigenlijk zou ik moeten schrijven over wat er in de wereld gebeurt.
Maar gisteravond gingen we naar een concert van Jan Akkerman en zijn ‘vrienden’. En daar bleek maar weer eens dat kunst tijdloos is en troost verschaft voor al het leed dat constant over ons wordt uitgestort.
 
Ik had Jan Akkerman (net zeventig jaar geworden) nog nooit in levenden lijve zien optreden, tenminste niet bij mijn weten. Kan zijn dat ik hem in de jaren ‘70 ooit op een popfestival gezien heb, maar ik kan het me niet herinneren. Hoe dan ook, deze gitaarlegende trad op in de kleine zaal van de Oosterpoort in Groningen. De man heeft een carrière van vijftig jaar achter de rug en is nog steeds niet uitgespeeld. Brainbox en Focus zijn de bands uit de jaren ‘60 en ‘70 waar iedereen aan moet denken. Ik had Jan Akkerman een paar jaar geleden weer ontdekt via Spotify waarop ik bij toeval een concert van hem op het North Sea Jazzfestival tegenkwam. Dat klonk fantastisch. Wat een swingende muziek. Dat ik dat destijds in de jaren ‘70 nauwelijks waardeerde. Vreemd eigenlijk. In retrospectief is die muziek gewoon ge-wel-dig.
Wat een fantastische songs hebben die twee bands, Brainbox en Focus destijds, geproduceerd. Gelukkig had Akkerman zanger Bert Heerink meegenomen die de stukken van Brainbox bijna natuurgetrouw vertolkte (natuurlijk gaat er niets boven die markante stem van Kaz Lux, maar á la). Ook jazzsaxofonist Benjamin Herman was van de partij, wat het hele concert een jazzy touch meegaf. Wat voor muziek is dit eigenlijk? Rock? Blues? Jazz? Jazzrock? Jan Akkermans dochter Laurie zong zo nu en dan ook een nummer en wat zij zong was op een gegeven moment pure Soul.
De hele band, die enkele weken door Nederland toert, staat als een huis. De drummer drumt super strak, de bassist zorgt voor een constante aandrijftrein (om in autotermen te blijven), de toetsenist (ik heb hun namen helaas niet paraat) speelt subliem, terwijl Jan Akkerman zelf de mooiste melodieën afgewisseld met scheurende en trekkende solo’s uit zijn gitaar tovert, af en toe bijgestaan door een tweede gitarist, Ruben Hoeke. Op de een of andere manier werkt de machine zo smooth, zo perfect, dat de vergelijking met Formule 1 coureur Max Verstappen bij me opkwam. Jan Akkerman als de Max Verstappen van de rockmuziek, maar ik besef dat het een flauwe vergelijking is, iemand van zeventig vergelijken met een snotneus van achttien. Andersom zou beter zijn, maar je begrijpt wat ik bedoel. Verstappen draait met razende motor zijn rondjes op het circuit en Akkerman werkt zich met scheurende gitaren door het concert heen. Perfect, tijdloos. Even geen last van wat er in de wereld om je heen gebeurt.
 
In de jaren ’70, toen Jan Akkerman wereldberoemd was en werd uitgeroepen tot ‘de beste gitarist van de wereld’ (door de vakpers, maar wie zijn dat?), stond diezelfde wereld ook al op zijn kop. De oorlog in Vietnam liep op zijn eind, maar het terrorisme van de Rode Brigades in Italië en de Baader Meinhof Groep uit Duitsland stond voor de deur. Er werden treinen gekaapt en vliegtuigen en onschuldige mensen zomaar doodgeschoten. De koude oorlog woedde in alle hevigheid en er stond een muur midden in Berlijn. Ook toen was het beeld dat men van de toekomst had bleek. Waar moest dat toch naartoe? Wat voor wereld laten we voor onze kinderen achter?
Nu, met 2017 voor de deur, heerst datzelfde gevoel. Is het doemdenken, te veronderstellen dat er weleens een enorme wereldoorlog voor de deur zou kunnen staan? Wordt het oorlog met de islam, die godsdienst die almaar sterker en agressiever lijkt te worden en maar een doel heeft, namelijk de hele wereld veroveren?
 
Maar tijdens het concert van Jan Akkerman en de zijnen zat ik te denken dat wat zij lieten horen niet wezenlijk anders was dan wat ze in de jaren ‘70 speelden. Goede popmuziek (laten we het zó maar even noemen) verandert nauwelijks. Hier zijn kunstenaars aan het werk. Kunstenaars blijven op hun eigen manier hun werk maken, alle technische en technologische ontwikkelingen ten spijt. Dat geldt voor de muziek maar ook voor de literatuur en de beeldende kunst. Van een goed boek kun je vandaag evenveel of misschien nog wel meer genieten dan in de tijd dat het voor het eerst verscheen. Denk aan W.F. Hermans of John Fante, om maar even twee schrijvers te noemen die me op dit moment toevallig interesseren. Een goede rockband blijft zonder steun van computers en andere apparatuur tijdloze muziek maken. Alleen al in Nederland zijn honderden bandjes bezig net als altijd met een gitaar, een bas en een drumstel en een paar versterkers en boxen (de klassieke opstelling) muziek te maken. Een goede kunstenaar (ik denk nu aan Jan Worst uit Groningen, die ik onlangs interviewde) blijft schilderen op doek en met olieverf zoals hij dat ook deed, toen hij voor het eerst naar de kunstacademie ging. Goede kunst is tijdloos. Vraag me nu niet wat goede kunst is.


0 Comments

MICHELANGELO ANTONIONI IN EYE AMSTERDAM EN DAVID BOWIE IN GRONINGER MUSEUM 

12/25/2015

1 Comment

 
Foto
Als ik dit schrijf lopen er gelijktijdig twee exposities in Nederland, die veel van elkaar weghebben. Beide betreffen overzichtstentoonstellingen van het werk van grote kunstenaars uit de tweede helft van de vorige eeuw (dat David Bowie nog leeft en nog steeds produceert laten we even voor wat het is; het hoogtepunt van zijn carrière ligt duidelijk in de zeventiger Jaren van de twintigste eeuw), beide zijn eerder te zien geweest in andere (wereld)steden en beide geven inzicht in leven en werk van wat ik zou willen noemen bourgeoiskunstenaars. En dat laatste is niet denigrerend bedoeld, ook niet ironisch maar juist waarderend.

Read More
1 Comment
<<Previous

    Author

    Gerrit Brand, neerlandicus, woonachtig in Groningen, schrijver, piloot, ondernemer, drie romans gepubliceerd, Tolvlucht, Omnia Uitgevers, 2007. Een heel nieuw leven, 2011 en De wegen van Valentina, 2014, beide bij Uitgeverij Nobelman.

    RSS Feed

    Archives

    October 2020
    November 2019
    March 2019
    January 2018
    August 2017
    March 2017
    January 2017
    December 2016
    December 2015
    March 2014
    January 2014
    July 2013
    June 2013
    December 2011
    June 2011
    May 2011
    December 2010
    November 2010


    Het lage podium staat vol met apparatuur. 't Is 2010 maar het ziet eruit als 1968. Microfoonstandaards, snoeren, een Rolandorgel, een uitgebreid drumstel samengesteld uit transparante trommels, van de achteren af doorlicht. Blauwe en gele spots. Een blonde Fries staat bij het podium. 'Ken je de band nog van vroeger?' vraag ik. 'Ik heb de elpee,' luidt het antwoord, ' 't is een cultband, hè? Dat ze nog bestaan!' 'Volgens mij zijn ze jarenlang uit de running geweest (Ik heb me gedocumenteerd op internet alvorens naar Drachten (of all places) af te reizen), alleen de bassist is nog over van de originele bezetting.'

    De zaal is slechts gevuld met een handjevol mensen. Ik ben niet de jongste, maar ook zeker niet de oudste. Veel grijs, spijkerbroeken, slierterig lang haar. Een mooie zaal, ideaal voor rockconcerten, met een prachtige bar. Authentieke barkeepers, gouden oorringen en tatoeages, petjes, Harley Davidson op de borst. Plastic bekertjes (vroeger had je nog echte glazen, stond je tijdens een rockconcert vaak in de glasscherven, moest je schoenen aantrekken met stevige zolen), mijn god, je moet betalen met muntjes. Stop een tientje in een automaat en er rollen zes plastic muntjes uit. Een bier is één muntje, hoeveel kost dan één biertje? Ik bied de Fries ook maar een pilsje aan en vraag hem hoe oud hij is. Achtenvijftig, ik had hem jonger geschat. Hij heeft iets jongensachtigs, is dat rock 'n roll? Hij vertelt dat hij vaak, overal en nergens, in de provincie naar rockconcerten gaat. De oude namen, Ten Years After, Focus en nu Iron Butterfly, als feniksen uit de as herrezen zijn ze er om de zoveel jaar weer, back on stage, als jonge goden.

    Eindelijk komt de band op. Links het orgel, Boris Karloff (met lang haar) bespeelt hem, de drummer heeft bij Wishbone Ash gespeeld, rechtst de gitarist, afkomstig uit Seattle, en in het midden, vóór op het podium op een barkruk geleund, stram in de dunne benen, moeizaam bewegend, de benige vingers omwikkeld met leukoplast, bassist Lee Dorman. Petje, bril. Er wordt meteen ingezet en het geluid is overweldigend. In de sixties heette het psychedelische rock, ik zou het hardrock willen noemen. Enkele nummers, lang uitgesponnen, gierende gitaar, meeslepend orgel, hakkende drummer, drijvende bas. Mummelende Dorman, onverstaanbaar. Wat zegt-ie, wat zegt-ie? Schouderophalen, gelach. Vingers omhoog, geweldig. De jaren vallen van de schouders. Wat heb ik de afgelopen veertig jaar gedaan, meegemaakt? Vergeet het, we zijn weer terug bij het begin. Een mens verandert niet, je karakter ligt vast. Dorman mompelt iets van Harley Davidson en begint te zingen, Easy Rider. Pegs of people line the street / A ball and chain around their feet / Waitin' for a weekend treat / But Easy Rider's got 'em all beat 'cause / Easy rider, he's a glider / (Easy) Freedom, every day...

    Hier komen we voor. Nog een paar nummers, hetzelfde recept, jankende gitaar, dreunende orgeltonen, primair drumwerk, een heftig plukkende bassist die het ritme voortdurend opjaagt. Dan is het zover en wordt In-a-gadda-da-vida ingezet. Eerst het orgel, dan de gitaar die de lucht lijkt te willen verscheuren. Twee blonde meiden dringen zich naar voren. Toch nog twee groupies voor opa, maar hij ziet ze niet, hoeft ze ook niet, zou niet meer weten wat-ie met ze aanmoest. Als de drummer zijn minutenlang durende solo inzet, haalt Dorman moeizaam (geholpen door een roadie) zijn instrument van zijn schouder om zich stijf naar de zijkant van het podium te bewegen. Daar drinkt hij een pilsje, net als wij uit een plastic glaasje. De tijd van drugs is voorbij, het is nu zaak om overeind te blijven, nog zo lang mogelijk te blijven ademen. Prachtig die drumsolo, hij duurt en hij duurt maar. Steeds weer nieuwe variaties, holle klanken, felle klanken, blikkerige, dreunende. Je vraagt je af waarom ze daar in de jaren zeventig nu ineens zo'n hekel aan kregen.

    Als we terugrijden zijn we het erover eens, dit was een bevredigend concert, ruw, ongepolijst, met de dood op de hielen gespeeld, maar zonder concessies. Rock 'n roll gaat een leven lang mee.

    Archives

    October 2020
    November 2019
    March 2019
    January 2018
    August 2017
    March 2017
    January 2017
    December 2016
    December 2015
    March 2014
    January 2014
    July 2013
    June 2013
    December 2011
    June 2011
    May 2011
    December 2010
    November 2010

    Categories

    All
    Bezuinigingen Kunst Subsidie
    Literair

    RSS Feed

official website [ Copyright © Gerrit Brand 2010-2021]
All rights reserved. 
GerritBrand.nl Website is NOT responsible for any external link on the website
Powered by: Uitgeverij Nobelman
Contact
Uitgeverij Nobelman
Emdenweg 3
9723 TA Groningen
The Netherlands
Tel:            + 31 (0) 6 50831893
e-mail :      gerritbrand@hotmail.com