Tekst Gerrit Brand

Laat ik maar met de deur in huis vallen: ik ben een liefhebber van het werk van Rachel Kushner (1968). Al sinds in 2013 haar roman The Flamethrowers (De vlammenwerpers) verscheen. Haar werk viel me op, omdat zij dat boek begon met een snelle rit op een motor, een 1971 Ducati  750 GT nog wel, een absolute klassieker. Vervolgens koppelde ze het motorrace-element van het boek aan de art scene in New York in de jaren ’70, om te eindigen in Italië dat destijds werd verstoord door de linkspolitieke acties van de Rode Brigades.
In het onlangs verschenen Creation Lake, waarvan Rachel Kushner me een exemplaar deed toekomen en dat inmiddels ook in Nederland is verschenen onder dezelfde titel, gaat ze weer aan de slag met min of meer hetzelfde thema. Linkse politiek en klimaatactiegroepen, gelardeerd met ideeën over de (prehistorie van de) mensheid en dat alles gegoten in een spannende literaire thriller.

Dat literaire bedoel ik niet in de slappe betekenis die er over het algemeen aan gegeven wordt, namelijk om een misdaadroman meer cachet te geven, maar in de ware zin des woords. In Creation Lake gebruikt Kushner de vorm van een spionageroman (wat het eigenlijk helemaal niet is) om een uitermate amusant en erudiet verhaal te vertellen. De hoofdfiguur in het boek noemt zichzelf Sadie Smith (niet haar echte naam die we nooit aan de weet komen). Ze is een soort selfmade geheim agente die freelance werkt voor wie haar maar in wil huren  en die er niet voor terugdeinst om een val te zetten voor de mensen die ze in de gaten houdt. Zo gaat ze er probleemloos in mee om de klimaatactiegroep waarin ze geïnfiltreerd is tot gewelddadige actie aan te zetten, terwijl die mensen dat eigenlijk helemaal niet zo van plan waren. Sadie’s opdrachtgegevers zijn de machthebbers die de kritische en dwarsliggende burgers onder de duim willen houden. Zoiets.
Wat ik zo mooi vind van Rachel Kushner is haar fantasie en het gemak waarmee ze zich daarvan bedient. Verder haar aandacht voor zaken waar vrouwen zich meestal niet voor interesseren zoals motorfietsen en auto’s. Wie Rachel Kushner een beetje volgt weet dat ze zelf ook in een klassieke auto rijdt, een Ford Galaxie uit 1964 (zie de cover van haar essaybundel The Hard Crowd).

Tekst Gerrit Brand
 
Af en toe doe je jezelf iets aan. Zoals te besluiten het laatste boek van Martin Amis te lezen en er een ‘stuk’ over te schrijven. Een recensie wil ik het niet noemen. Een beschouwing, gebaseerd op notities gemaakt tijdens het lezen van Uit de eerste hand (Inside Story), een roman van 628 pagina’s. Een roman. Maar het is helemaal geen roman.

Canaille | Jan Cremer is een echte Multatuli

Jan Cremer beweert in een interview in de Volkskrant met Arjan Peters  dat literatuur aan hem niet besteed is. Hij leest geen literatuur. ‘Als je mij een roman ziet lezen ben ik niet in orde.’ Mooi gezegd, maar ik geloof er niets van. Bij Jan Cremer heb je altijd met een hoop bravoure van doen. Jan Cremer is tachtig geworden. Maar hij schrijft nog met de zwier van een twintiger. Jan Cremer is het middelpunt van de wereld, in ieder geval van zijn eigen universum. Cremer is schrijver én schilder.  In 2006 had hij nog een grote tentoonstelling in het Groninger Museum met zijn enorme Zeezichten.
​